15:11
https://plus.google.com/100719724565080065830?authuser=0
Pınarbaşı gezimizin 3. ve son gününde planlarda bir değişiklik yaparak Safranbolu'yu kısa da olsa ziyaret etmek istedik. Kahvaltılarımızı Park Ilıca'da yaparak düştük yola.
Safranbolu'ya 2010'da yine bir hazan mevsiminde Kasım ayı başında gelmiştik. Sonbaharın pastel renkleri ile çok güzel olsa da baharın yeşilliğinde kışın beyazında tekrar gelmek isterim bu topraklara. Ancak geçen seferden beri içimde kalan bir uhde vardı. Sokaklarında kaybolmak esnafı ile hemhal olmak isterdim bu şehrin.
Azda olsa bu giderdim bu isteğimi. Kısmet bu güneymiş. Yaklaşık 3 saat kaldık şehirde. Sokaklardan çıkmadım nerdeyse. Bu kadar verimli bir o kadar keyifli zaman geçirdiğimi hatırlamıyorum. Gezide tanıştığım değerli Rubi Bey'in bunda büyük etkisi olduğunu zikretmem gerekiyor. Kendisi iyi bir fotoğrafçı olmakla birlikte çok kıymetli bir mimar. Safranbolu'da uzun bir süre restorasyon projelerinde görev almış. Sokakları konakları onun anlatımı ile gezmek çok keyifliydi. Günün sonunda çektiğim fotoğraflarda bunu kanıtlıyor zaten.
Aslında çok fazla bir sokağını gezmedik bu kısa zamanda. Sadece demirciler caddesini dolaştık desem yeridir. Ama o bile yetti. Tezgahının başında ateş saçan demir ustası, boş levhayı sanat eseri bir sini haline getiren usta eller, kendisi hakkındaki gazete küpürleri gururla gösteren Kazım Usta, yaş su kabaklarından akıl almaz işler çıkartan hanım eller, onlarca saat arasında zamanı durduran Antik Hüsnü, lezzeti elleri ile yoğuran Tarihi Simit, Cumhuriyet'in çoşkusu gözlerinden okunan Hacı Dede ve daha nicesi objektifimize takıldı Safranbolu'da.
Ancak yinede doyamadım Safranbolu'ya. Öyle bir kaç saatlik bir şehir mi ki doyasın. Safranbolu hakkında yazdığım bir önceki yazıda uzun kalacağımı söz vermiştim. Yine tutamadım sözümü . Ama sözüm söz. Geleceğim yine. Günlerce kalacağım. Her esnafına selam vereceğim. Çayını içeceğim. Evlerine misafir olacağım. İnanıyorum gerçekleşecek bir gün.
Posted in: 
0 yorum:
Yorum Gönder